Just like my home.

Het was rustig in de wouden, totdat er een enorme roofvogel langs gierde. De harpijarend, een vogel die een meter hoog in omvang was, kon zich voortbewegen door het dichtbegroeide woud als enig andere vogel. Voedsel zocht hij op het moment niet, dus dit was het juiste moment om te laten blijken aan de dieren dat hij nu in dit gebied was, en dat ze maar beter konden uitkijken. Hij liet een lange oorverdovende schreeuw horen die door het woud galmde. Bijna alle dieren die zich in de bomen bevonden, of ze nou klein waren of groot, vluchtten weg voor deze machtige jager. Sicario staarde met zijn zwart gekleurde ogen over het gebied heen.

Het was misschien niet alleen geweest om te laten horen dat hij er was, maar ook om te kijken of er geen reactie kwam van een andere dominant ingestelde roofvogel. Maar die kwam er niet. Hij zou dus alleen moeten uitkijken voor grotere natuurlijke vijanden zoals grote katachtigen, als die hier waren. Maar dat had hij allang geleerd, en hij bleef altijd alert.Hmm.. hij had al een zeer lange reis achter de rug. Het constant bewegen van zijn vleugels om in de lucht te kunnen blijven begon hem aardig moe te maken. Hij mocht niet verzwakken, want hij wist niet wat hij in dit gebied kon tegenkomen. Maar gelukkig was er in wouden zoals dit genoeg plek om te landen.

Een gat in het bladerdak liet zien dat er een boom omgevallen was. In het regenwoud vochten alle bomen en planten constant om het zonlicht, en allemaal wouden ze naar boven reiken. Daarom was het bladerdak zo dicht. Een gat betekende dus dat er een boom was gestorven. Sicario twijfelde geen moment, vouwde zijn vleugels tegen zijn lichaam aan en dook naar beneden toe. Een tiental meters voor de boomstronk klapte hij zijn gigantische vleugels weer open, remde zichzelf af en landde sierlijk maar stevig op de stronk. Zijn vleugels werden weer ingeklapt, en hij streek zijn slagpennen even met zijn zwarte sterke snavel. Hij rees zijn kop weer op en keek rond in dit gebied. Een woud zoals dit, dat was net als waar hij oorspronkelijk vandaan kwam.. Het was prachtig.

Een kleine glimlach kwam op zijn snavel, en hij ontspande zijn lichaam. Hmmm.. misschien was dit wel een gebied om te blijven, zodat hij eindelijk niet meer verder hoefde te reizen. Zijn ogen sloten zichzelf half, en de Harpij nam even tijd voor zichzelf om uit te rusten. Of was er helemaal geen tijd om te rusten? Een geluid van klapperende vleugels naderde snel. Zijn ogen flitsten open. Zijn kuif ging rechtop staan en hij ging staan in een verdedigende houding. ''Toon jezelf!'' schreeuwde hij, aangezien hij om zich heen keek, maar de vogel nog steeds niet zag. Hij werd bespied...

Twee haviksogen waren sterk gefocust op een bes die een paar meter verder stond dan de ogen en de rest van het lichaam. ''..Eten." klonk er uit de snavel van die havik. Artiglio had een tijdje niets gegeten, ze wou enkel zo snel mogelijk wegvliegen van die gruwelijke, koude plaats waardoor ze geen tijd nam om te eten dus deze bessen zouden nu in haar maag verdwijnen, geen vogel die haar tegenhield. Daar ging ze dan, ze zette haar poten af, spreidde haar vleugels en was klaar om de bessen te vangen in een soort duikvlucht. Haar snavel kwam dichter, de bessen werden groter, je kon het sap er zien afdruipen, Artiglio deed haar snavel open, en was klaar om de verfrissende bessensmaak in haar bek te krijgen. Het enige wat ze kreeg was een luid gekrijs wat haar concentratie deed verliezen en de bessen miste. Ze kon nog net afremmen en veilig op een tak landen.

''Wie durft er..?'' mompelde Artiglio. Haar blik keek speurend rond, o wee als het zo'n klein vogeltje was met een grote bek. Het volgende moment kwamen twee poten een gedempte dreun neer. Artiglio's blik schoot meteen naar het geluid, een paar meter boven haar. Dat moet degene zijn die zo geschreeuwd heeft. Het was niet moeilijk om op hem gefocust te blijven, die vogel was dwars door een gat in het bladerdak gevlogen. Een van de weinige gaten, vanaf de grond lijkt het altijd wel nacht omdat de zonnestralen niet door al die bladeren geraken. Artiglio hopte van tak naar tak omhoog. Hoe dichter ze kwam hoe meer ze kon zien van de vogel; het was een Harpijarend. Helaas was de laatste tak nét iets te verrot, waardoor hij afbrak onder haar gewicht. Luid flapperend kon ze haar nog net vastgrijpen aan een sterkere tak, maar de Harpijarend had haar gezien. 'Toon jezelf!' schreeuwde hij. ''Uh-oh.'' zuchtte Artiglio.

Ze kon terug naar beneden vluchtten, maar toch besloot ze omhoog te vliegen, terwijl de helft van haar hersencellen protesteerden om dat te doen. Ze verscheen tussen de blaadjes, en landde traag op dezelfde tak als de Harpij. Hopelijk was deze tak wel sterk genoeg om een Harpijarend en een Havik te houden. ''Err...Hoi.'' flapte Artiglio eruit. ''Sorry dat ik je zat te bespieden, ik ben nogal.. verdwaald, ik zocht naar eten, ik hoorde iets, en ik wou weten wat dat geluid was. Daarom zat ik naar je te kijken. Ik ben Artilgio trouwens. Aangenaam.'' besloot ze verder te praten.

De onbekende was hem niet aan het bespioneren, het was slechts toeval geweest dat ze elkaar hier tegen waren gekomen. Een vrouwelijke Havik, een iets kleinere en zeer sierlijke roofvogel, kwam naar boven gevlogen en ging de confrontatie met de Harpij aan, in plaats van te vluchten. De Harpij keek even blijverrast. De meeste kleinere roofvogels waren ook van hem weggevlucht. Soms was dit handig, maar als ze dit altijd deden werd hij al snel eenzaam. ''Err...Hoi.'' zei de vogel. Ze klonk wel nerveus, maar dit was niet meer dan logisch. Sicario besloot zijn vleugels te ontspannen en zijn kruinveren te laten zakken, zodat hij er minder groot en intimiderend uit zag.

Misschien kwam de Havik dan meer tot rust. ''Sorry dat ik je zat te bespieden, ik ben nogal.. verdwaald, ik zocht naar eten, ik hoorde iets, en ik wou weten wat dat geluid was. Daarom zat ik naar je te kijken. Ik ben Artilgio trouwens. Aangenaam.'' praatte de vogel. Sicario was even stil, en liet alles wat de vogel had gezegd door zijn hoofd gaan. Op een of andere manier geloofde hij de vogel meteen. Vogels zoals zij waren zeer geschikt als spionnen, omdat ze donker, slim en snel waren. Maar haar houding en toon in haar stem lieten weten dat ze niks van plan was. En haar naam.. Artiglio. Maar.. dat klonk Italiaans.

''Waar kom je vandaan?!'' krijste Sicario fel. Hij was geboren in het regenwoud, maar was jaren in Italie geweest, en heeft daar de naam Sicario gekregen. Misschien kwam deze Artiglio ook uit Italie. Sicario bedaarde weer, en slaakte een kleine zucht. Straks had hij de vogel laten schrikken. Hij kon soms wat direct en fel zijn. ''Het spijt me. Waar zijn mijn manieren..'' zei hij zachtjes. Hij sloot zijn ogen, en boog voor de Havik. Hij stond weer rechtop en keek haar rustig aan. ''Mijn naam is Sicario. Geboren in het Braziliaanse Fortaleza, gewoond in Venetië, Italië.'' vertelde hij Artiglio.

Hij liet een klein bescheiden glimlachje zien. Zijn blik ging even over het rijk begroeide woud. Ja, het leek echt op Brazilië. Dacht hij. Zijn tijd daar was al zo lang geleden geweest dat hij het niet honderd procent meer kon weten. Maar het voelde net zo, het voelde vertrouwd. Zijn glimlach werd groter, maar verdween weer toen hij zijn kop snel weer terugdraaide naar Artiglio. Haha, hij werd ook zo snel afgeleid. ''Hoe is het om hier te wonen?'' vroeg hij maar, om de stilte te verbreken. Misschien kon ze de vraag niet eens beantwoorden, omdat ze hier zelf nieuw was. Maar daar zou hij toch wel snel genoeg achter komen.

De kuifveren van de Harpij gingen langzaam omlaag. Gelukkig, hij nam haar in vertrouwen. De Harpij liet haar uitpraten, en was daarna even stil.. Het leek alsof hij even nadacht en toen Artiglio naar naam uitsprak gingen zijn ogen opeens open. ''Waar kom jij vandaan?'' krijste hij zo onverwachts luid dat Artiglio bijna van schrik van haar tak viel. ''Het spijt mij,'' zuchtte hij zachtjes. ''Waar zijn mijn manieren?'' Artiglio glimlachte. ''Geeft niet hoor.'' zei ze vriendelijk. ''Maar hoe heet je eigenlijk?'' vroeg ze, om het gesprek op gang te houden. De Harpij sloot zijn ogen, boog voor haar, rechtte zijn rug opnieuw en keek haar in de ogen aan. Wat een mooie ogen.. schoot er door haar hoofd. ''Mijn naam is Sicario. Geboren in het Braziliaanse Fortaleza, gewoond in Venetië, Italië.'' zei hij. ''W-wat?'' stamelde Artiglio.

''Waarom heb ik je nog nooit eerder ontmoet?! Ik heb de laatste jaren van m'n leven óók in Venetië gewoond!'' Sicario glimlachte. ''Waw,'' grinnikte Artiglio. ''De wereld is echt kleiner dan hij lijkt.'' Sicario luisterde niet echt, hij was eerder afgeleid door het prachtige landschap van het regenwoud. ''Hoe is het om hier te wonen?'' vroeg hij opeens. ''Wel, dat weet ik niet, zelf ben ik hier niet zo lang en voordat ik naar Venetiië ging, woondde ik ergens in zuid-Italië. Een rotsachtig landschap, je kent het wel enzo...'' Artiglio's ogen keken in de richting van het prachtige landschap. ''Ongelofelijk he, het lijkt soms wel op magie.'' fluisterde ze.