Het Daglicht

Gabbiano keek om zich heen, Het was pas enkele dagen gelden dat hij voor het eerst het daglicht zag. Midden in een storm kwam hij uit zijn ei, hij was bijna uit zijn nest gewaaid, maar gelukkig redde zijn moeder hem.
Maar nu was het prachtig weer, zijn veertjes glommen in de zon. hij had net gegeten en was nu aan het proberen te vliegen.
het lukte nog steeds niet, steeds als er een windvlaag kwam werd hij uit zijn concentratie gehaald, en kukelde hij naar beneden.


(*ik heb geen idee sinds waneeer adrends vliegen, maar als ik het verkeerd heb dan moet je maar een beetje je fantasie gebruiken )

De herfst was al een paar weken aangebroken, en het weer werd dan ook steeds slechter. De krachtige wind hield nu al dagen aan, en veel vogels, vooral kleinere soorten, hadden met het vliegen last van de windstoten. Pearl was niet klein genoeg om met de wind meegevoerd te worden, maar ook niet zo groot dat ze er zonder problemen doorheen kon vliegen. Met een geconcentreerde blik op haar gezicht probeerde ze stand te houden in dit vermoeiende weer. De zon scheen nu wel, en je kon niet meer zeggen dat het slecht weer was, maar nog steeds had ze moeite met in de lucht blijven. Maar stug bleef ze volhouden. Na een tijdje was te echter te vermoeid om verder te komen dan dit, en met een verwaaid verendek landde ze uiteindelijk op een tak van een kale boom die midden in deze kliffen een plek van bescherming gaf. Haar blik viel echter naar beneden wanneer ze iets tegen de kiezeltjes hoorde vallen. Daar zat een Arend, duidelijk een jong exemplaar, en blijkbaar lukte het hem niet om te vliegen. Een vermaakte grijns kwam op haar gezicht. Ze hupte de tak af, maakte een paar salto's in de lucht en kwam toen op de grond neer voor Gabbiano. Ze hield haar kopje schuin terwijl ze hem aankeek. ''Lukt het niet?'' zei ze dom tegen hem.